Vaia outono

Mañá apróbase no Parlamento Español unha reforma “exprés” da Constitución Española para introducir o criterio de estabilidade orzamentaria. A pregunta que nos facemos os cidadáns é se é necesaria dita reforma.

En primeiro lugar, deberiámonos preguntar, débese reformar a Constitución?.  En xeral, os dirixentes españois son remisos a modificar a Carta Magna. Ata agora só realizouse unha vez con respecto aos tratados internacionais (artigo 96). Con todo, non se debe ter medo a dar este paso. Por suposto, non se pode cambiar cada pouco tempo, pero debe ser un documento dinámico porque a sociedade tamén o é, e cada vez con maior rapidez.

En segundo lugar, debido a ese dinamismo, debe haber reformas “exprés”?. Non, as reformas débense realizar co maior consenso posible e para iso necesítase, na maior parte dos casos, bastante tempo para achegar as diferentes posturas dos partidos que “representan a soberanía popular”.

En terceiro lugar, é necesaria a reforma que se expón?. Na miña opinión, aínda que non teño moita idea de temas de estrutura económica, a resposta é que non. Para realizar unha reforma na Lei Fundamental é necesario explicar á cidadanía o por qué da mesma. Neste caso, ninguén nos explicou o motivo de introducir na Constitución o criterio de estabilidade orzamentaria. Fálase dos mercados, da presión do Banco Central Europeo, de países como Francia ou Alemaña, de evitar o rescate de España, etc. Non o sei, aínda estou a esperar que o Presidente do Goberno nos diga claramente o por qué. Non nos comentaban que o problema da crise que estamos a padecer era debido ao déficit privado e non ao déficit público?.

O que sei, ou polo menos é o que se publica, é que tampouco o debe ter claro o Presidente porque primeiro acorda coa oposición establecer un teito de gasto do 0,35% ou 0,4% do PIB explicitamente e logo ante a presión do seu propio partido (e en particular do próximo candidato do PSOE, Rubalcaba) acórdase que haxa flexibilidade; é dicir, que non apareza ningunha cifra. Entón se non aparece ningunha cifra e o que se pretende é dar unha imaxe de sustentabilidade do déficit aos mercados, Europa, axencias de cualificación, etc; por qué non se aproba a Lei Orgánica directamente sen necesidade desta reforma “exprés”?. Ademais, exponse para o ano 2020, non haberá tempo de reformar a Constitución incluíndo outros temas que levan na “neveira” moito tempo?. 

A resposta podería ser que se aparece na Constitución, os dirixentes políticos están obrigados. Pois non mo creo. Francia incorpora na súa Carta Magna o criterio de estabilidade orzamentaria e Sarkozy acaba de proclamar que de momento é imposible e o país vaise endebedar.  Tal como indica Alejandro Bolaños nun artigo no diario EL PAIS, desde 1980, Francia e Italia, que anuncian a cobertura constitucional da estabilidade orzamentaria, non lograron pechar un exercicio con superávit. Alemaña, desde a reunificación, só logrouno en 2007 e 2008 con Angela Merkel (dirixente que quere estender á zona euro os límites que implantou na constitución alemá).

Na zona euro xa se aprobou un Pacto de Estabilidade no que se establece como límite un déficit do 3% do PIB entre 1997 e 2005 (neste ano refórmase). Aqueles países que non o cumprisen deberían ser penalizados co pago de multas. Francia e Alemaña superaron ese déficit repetidamente, negáronse a realizar os recortes de gasto público que esixía Bruxelas e negáronse a pagar as multas previstas. É dicir, rompeuse o devandito pacto. E agora esíxennos que se cumpra un equilibrio orzamentario. Entón,  que pasará se non se cumpre o criterio de estabilidade que se aprobe?.

Necesítase unha reforma da Constitución, fundamentalmente, porque hai temas transcendentes que están sen pechar:

 A reforma do Senado, que máis que unha cámara parlamentaria parece o espazo para o retiro dos elefantes. É urxente transformar o Senado nunha cámara representativa das Comunidades Autónomas.

A incorporación do nome das devanditas Comunidades Autónomas a Carta Magna.

A incorporación da lei de igualdade á sucesión da Coroa se a maioría do pobo español aínda está a favor dunha monarquía parlamentaria.

E se tamén considerase necesario, o criterio de estabilidade orzamentaria.

Todo iso dentro dun paquete que recupere o consenso da práctica totalidade dos partidos políticos e a través dun referendo para que todos podamos expresar a nosa opinión sobre os devanditos temas. Un referendo para a reforma que se quere levar a cabo non ten sentido.

Por último, a aprobación dun teito de déficit público baseado nunha maioría absoluta tamén é un “perigo” porque pode levarnos a que un partido que obteña dita maioría aprobe un déficit cero que levaría á paralización drástica dos dereitos sociais conseguidos. Se queremos dar imaxe de seriedade comecemos pola eliminación de todos aqueles organismos que engordan a Administración. A eliminación das Deputacións Provinciais que non cumpren os obxectivos para os que foron creadas. 

Unha xestión e inspección eficaz permitiría reducir o malgaste de gasto, a corrupción e os enganos á Facenda Pública, “que somos todos”. Hai pouco no diario EL PAIS publicouse un “ranking” sobre como ve a sociedade aos distintos estamentos. Calquera persoa pode mirar en que posición atópanse os nosos políticos. Por certo, a pesar de todas as críticas que recibe a Universidade (entre outras, a “cantidade de vacacións que temos”, que somos moi teóricos e non preparamos aos nosos alumnos para as necesidades da sociedade, etc) atopámonos no terceiro ou cuarto posto (non recordo).

Ben, a ver que resulta de todo isto. Teño clara unha cousa. Como funcionario de universidade prometo que non participei e non teño ningunha culpa da grave crise na que nos atopamos.

Un saúdo para todos.