No cruzamento de camiños

Remata o 2011 e empeza o 2012. Estamos no cruzamento de dous camiños que todos esperamos sexan diferentes e que comece unha nova etapa.

Remata o 2011. Un ano caracterizado por tres palabras craves: crise, recortes e mercados. Desde que en maio de 2010 o goberno de Zapatero virara a súa política 180°, a economía do Estado; e xa que logo, a de todos os seus cidadáns, non deixou de sufrir “os malditos recortes”.

 Pode ser certo que fose o único remedio para evitar o rescate de España, pero non é menos certo, que o goberno tivo moitas oportunidades de canalizar a situación desde que gañase as eleccións no 2008. Ese empeño en negar a crise deixou pasar un tempo que podería ser vital. Un país no que o desemprego converteuse, non xa nun problema, nunha catástrofe.

Logo ao longo deste ano que termina, como cidadáns tampouco vimos unha política clara. Estivemos expostos a un conxunto de vaivéns de medidas que, se realmente eran necesarias, nunca no lo chegaron a explicar correctamente. Con todo, non toda a culpa foi de Zapatero. A oposición política, maioritariamente reflectida no PP, tampouco axudou nada. Como cidadán sempre esperei maiores alturas políticas dos que nos representan e sempre tiven a esperanza de que chegasen a un acordo, aínda que fóra de mínimos, que permitise que o país saíse parado o mellor posible.

Pero como en España; día si, día tamén, hai eleccións a “algo”, os nosos políticos sempre pon en preferencia as eleccións ao benestar dos seus cidadáns. As eleccións municipais e xenerais marcaron a política do PP, cuxo obxectivo foi o acoso e derriba de Zapatero. E conseguírono. O mapa político español é azul. Gobernan en 11 das 17 comunidades autónomas e en 9 deles con maioría absoluta. E aínda quedan as eleccións de marzo en Andalucía. Desde logo, bo ano o 2011 desde o punto de vista cuantitativo.

Pero que espéranos no ano 2012 que agora comeza?. Din “os entendidos” que a partir do segundo semestre de 2012 a economía podería empezar a crecer pero, nos seis primeiros meses poderíase entrar en recesión. Os que non entendemos nada destes temas, debemos crelo para engulirnos en algo de esperanza.

As medidas adoptadas polo goberno de Rajoy estas últimas semanas do ano confirman o que se estaba predicindo. O problema non era Zapatero. Todo aquilo do que lle acusaban, agora lévano a cabo baseándose nun principio que non é posible rexeitalo “non queda máis remedio”.

Coméntase que estas últimas medidas de forte recorte son debidas a que o déficit que tiña marcado o goberno anterior do 6% foi maior (sobre o 8%), fundamentalmente debido a que as comunidades autónomas non o cumpriron. Pero quen gobernaba ditas comunidades autónomas?. Non goberna ?desde case sempre? o PP en Madrid ou na Comunidade Valenciana?. Dous exemplos claros do “bo goberno”.
E as primeiras medidas claramente “favorecen aos máis necesitados”. Incremento do IRPF, incremento doutros impostos, conxelación do salario mínimo interprofesional (unha auténtica vergoña), conxelación do soldo dos funcionarios, etc. No tema do salario mínimo interprofesional aínda estou esperando a ver o dos 800 euros prometidos por Zapatero.

E segundo coméntase, isto é o principio, porque hai que esperar a que pasen as eleccións en Andalucía (como sempre pensando no ben común dos cidadáns) para que no mes de Marzo preséntense os orzamentos reais. Algún día alguén me terá que explicar o das SICAV e por que os grandes capitais tributan os seus investimentos ao 1%, mentres se conxela o ridículo salario mínimo.

Será tan difícil neste tipo de situacións chegar a acordos xerais e canalizar o barco na súa travesía?. Ben, acaba o ano e hai que ser optimistas. Imos celebrar, nunca mellor dito, que se acaba o 2011 e o máis importante que o 2012 tráianos saúde e ledicia ás nosas familias, porque os cartos xa os gobernan outros.

Ah, para rematar, que os cidadáns teñan a conciencia tranquila. Como xa comentei outras veces, a culpa é dos funcionarios. Non importa os anos que tivemos que pasar preparándonos sen cobrar. Non importa que tivésemos que competir con outra moita xente excelentemente preparada para conseguir o posto. Non importa que tivésemos que andar coa maleta dun lado para outro (ben coa familia ou sós) ata conseguir o posto final. O que importa é que temos un posto fixo?, non facemos nada en todo o día e merecémonos un recorte do soldo e un incremento de horas de traballo. 

Por certo, admítense preguntas e comentarios.

Bo fin de ano e feliz 2012.