martes, 17 de febreiro de 2015

De novo a voltas coa educación



O pasado venres 30 de xaneiro apróbase no Consello de Ministros unha nova reforma das carreiras universitarias que supón un cambio na duración das mesmas. Pasar a tres anos os graos e a dous anos os mestrados.


O primeiro que un pensa é que a avaliación do actual sistema foi negativa e polo tanto, necesítase dita reforma. NON!!. Iso é razoar axeitadamente e a política educativa deste goberno non segue esa ruta. Aínda acábase de finalizar as primeiras promocións do modelo 4+1 e non se coñecen cales son os resultados para poder definir as fortalezas e debilidades de devandito modelo.


O 19 de Xuño de 1999 asínase a declaración de Bolonia. Declaración conxunta dos Ministros Europeos de Educación na que España estaba representada polo actual Ministro do Interior, Jorge Fernández Díaz, naquel momento Secretario de Estado de Educación, Universidades, Investigación e Desenvolvemento. Por certo, Enxeñeiro Industrial, polo que debería coñecer o dano que provocou nas enxeñarías o integrarse en devandita declaración e non quedar fora tal como , por exemplo, ocorreu con Medicina.


En devandita Declaración os gobernos comprometíanse a coordinar as súas políticas para alcanzar nun breve prazo de tempo, e en calquera caso dentro da primeira década do terceiro milenio, a adopción dun sistema de titulacións facilmente comprensible e comparable. Isto é xustamente a liña desta reforma na que o goberno resalta a flexibilidade da mesma, porque non obriga senón que facilita a autonomía universitaria. E cada universidade pode decidir o modelo.


Outro aspecto no que incidiu o Ministro Wertz, é no aforro das familias (15 millóns de euros) ao rebaixar nun ano os estudos de grao. E ademais, o aforro dun ano ao adiantar a chegada ao mercado dos graduados. Isto é un despropósito. Cun razoamento moi simple pódese chegar á conclusión que, ou moi ineptos eran os antigos licenciados de cinco anos ou estes estudantes saían da universidade cun exceso de coñecemento. Sexamos serios, que cualificación para o mercado terán os estudantes de grao con 3 anos?.


Considero que o ciclo formativo universitario está nos cinco anos. Cun ciclo xeral e outro de especialización. Pode ata que o modelo 3+2 sexa máis acertado pero non como está suscitado na actualidade. Porque coa redución de bolsas e incremento das taxas de mestrado estariamos deixando a gran cantidade de estudantes fora do sistema. Cun ensino de 3 anos que nestes momentos non sería competitivo para a sociedade. É dicir, estamos malgastando recursos do Estado en estudantes que non alcanzan o nivel que necesita a sociedade na actualidade.


Si o apoio público ao ensino de grao e mestrado é o mesmo poderíase reformular cal de ambos modelos é mellor. Con todo, ese non é o camiño cando persoas que colaboraron no decreto aprobado declaran que é positivo que a un estudante resúltelle máis barato obter o grao e que se poden reestruturar os persoal universitario posto que se quita un ano de docencia de grao; ou sexa, sobra profesorado. E ademais os mestrados necesitan docentes especializados. É que o profesorado actual non o está?. É unha chamada á privatización dos estudos de mestrado. Porque neste país, como sempre, a culpa é do público.


Hai moitos outros factores implicados nesta reforma, entre os que se inclúe o financiamento das universidades. Pero, por favor, pensemos en cal é o noso obxectivo. Preparar aos cidadáns do futuro e que eles sexan a base dos cambios que necesita a sociedade. E para iso, o Estado ten que implicarse a fondo e deixar de gobernar por intereses alleos a mellora da nosa sociedade.

Xúntense todos os sectores implicados na Educación, analicen os resultados obtidos ata agora, definan fortalezas e debilidades do sistema e cheguen a un acordo de establecer un modelo educativo público homoxéneo, participativo, solidario, de calidade e competitivo a longo prazo e co apoio unánime de todos.E imaxinemos que dita estrutura non se volverá a tocar en moitos anos, senón que só haberá que adaptala aos tempos vindeiros.

venres, 21 de novembro de 2014

GALICIA COMO MOTOR DO PRESENTE?



Levamos bastante tempo escoitando desde o goberno de Galicia que a nosa comunidade está á cabeza da recuperación económica de España.

Teño moitas dúbidas sobre esta afirmación moi utilizada polo Presidente Feijóo. Pero de todos os xeitos, tampouco sería un gran logro conseguir este reto a base de que, case a metade dos traballadores galegos non gañasen nin mil euros ao mes o ano pasado, que sexamos a segunda comunidade con maior recorte de soldos entre 2011 e 2013 e polo menos, no que ás Universidades refírese, este recorte fágase en base dos méritos dos traballadores.

Aos profesores das universidades galegas recoñécesenos, por parte da Xunta de Galicia, uns complementos autonómicos polo noso labor docente, investigador, de xestión e de excelencia curricular. Desde o ano 2013, vemos recortado eses complementos. Resulta curioso que un profesor universitario ao que se lle recoñecen méritos de excelencia curricular docente e investigadora recórteselle o soldo e ao que non os ten (como non se lle pode recortar) téñaos que asumir a Universidade. Todo iso, unido ao momento de cambio das titulacións que ha de ter que realizarse “a custo cero”, co profesorado acreditado pero sen opción a optar á praza para a que se acreditou, etc, etc, etc.

Deixemos de falar de que hai que apostar polo I+D+ I e decididamente apostemos por ela. Pero non a base da voluntariedade de todos os traballadores, que tamén, senón a base de prestixiar e recoñecer a quen aposta por iso. Pasemos aos feitos. Agora hai unha boa oportunidade para coñecer si as verbas teñen contido. Esa oportunidade chámase plan de financiamento 2015-2020. Que se vexa reflectivo o Horizonte 2020.

Caen raios en todos os sectores pero en particular, en Sanidade e en Educación (alicerce do noso futuro como país) os meus parabéns a todos os traballadores que, malia todos os obstáculos, son capaces de manter dous alicerces vitais da nosa sociedade.

mércores, 20 de agosto de 2014

A reforma electoral



Parece que o PP galego está moi interesado en modificar a lei electoral a poucos meses dunha convocatoria de eleccións municipais. Acabo de ler unhas declaracións do viceportavoz popular Román Rodríguez no diario El Pais Galicia, que non teñen desperdicio.

Sinala que a elección directa dos alcaldes frearía “coalicións populistas” que crean grandes problemas na xestión municipal. Quizais considere que unha boa xestión sexa a política de goberno de Baltar. Efectivamente, o é, de política populista e segundo teño entendido pertencía ao PP. Aínda que agora parece que non.

Que se entende por elección directa de alcalde?. Que sexa alcalde a persoa que aparece en primeiro lugar, dunha lista pechada, dentro das siglas dun partido?. Vaise a elixir o alcalde de forma unipersoal?. Estou a favor dunha modificación da lei electoral, pero na procura do consenso entre todos os partidos e fora de datas pretas a convocatorias electorais



Pero quero seguir coas declaracións de Román Rodríguez.  Di, que o PP está lexitimado para aprobar unilateralmente unha nova lei porque o avalan 11 millóns de votos. ¡Perigo!. Recordemos a historia. Porque sobre a base do aval de moitos votos fixéronse grandes atrocidades. Pero estas declaracións reflicten o pensamento do PP. Teño o referendo dos cidadáns e polo tanto, aproveito para cambiar as leis á miña medida, porque as enquisas dinme que xa non teño ese apoio electoral. Si tan seguro está o PP, que a cidadanía apóialle que convoque un referendo cos cambios que ten previsto e que fale o cidadán.

Pero o viceportavoz, nesas declaracións, novamente volve expresar a verdadeira razón do cambio en Galicia. Abel Caballero non sería alcalde de Vigo, xa que non foi o máis votado e chegou ao cargo tras un pacto co BNG. Aí está a verdadeira razón. Doe que certas cidades galegas estean gobernadas polo PSOE e polo BNG. Pero como o viceportavoz é unha persoa demócrata, debe darse conta que o PSOE e o BNG foron votados polos cidadáns e polo tanto están "avalados" para chegar aos consensos que consideren oportunos. Ou os votos aos diferentes partidos non avalan da mesma forma?.

O que fai falta neste país é “sentidiño”.