No cruzamento de camiños

Remata o 2011 e empeza o 2012. Estamos no cruzamento de dous camiños que todos esperamos sexan diferentes e que comece unha nova etapa.

Remata o 2011. Un ano caracterizado por tres palabras craves: crise, recortes e mercados. Desde que en maio de 2010 o goberno de Zapatero virara a súa política 180°, a economía do Estado; e xa que logo, a de todos os seus cidadáns, non deixou de sufrir “os malditos recortes”.

 Pode ser certo que fose o único remedio para evitar o rescate de España, pero non é menos certo, que o goberno tivo moitas oportunidades de canalizar a situación desde que gañase as eleccións no 2008. Ese empeño en negar a crise deixou pasar un tempo que podería ser vital. Un país no que o desemprego converteuse, non xa nun problema, nunha catástrofe.

Logo ao longo deste ano que termina, como cidadáns tampouco vimos unha política clara. Estivemos expostos a un conxunto de vaivéns de medidas que, se realmente eran necesarias, nunca no lo chegaron a explicar correctamente. Con todo, non toda a culpa foi de Zapatero. A oposición política, maioritariamente reflectida no PP, tampouco axudou nada. Como cidadán sempre esperei maiores alturas políticas dos que nos representan e sempre tiven a esperanza de que chegasen a un acordo, aínda que fóra de mínimos, que permitise que o país saíse parado o mellor posible.

Pero como en España; día si, día tamén, hai eleccións a “algo”, os nosos políticos sempre pon en preferencia as eleccións ao benestar dos seus cidadáns. As eleccións municipais e xenerais marcaron a política do PP, cuxo obxectivo foi o acoso e derriba de Zapatero. E conseguírono. O mapa político español é azul. Gobernan en 11 das 17 comunidades autónomas e en 9 deles con maioría absoluta. E aínda quedan as eleccións de marzo en Andalucía. Desde logo, bo ano o 2011 desde o punto de vista cuantitativo.

Pero que espéranos no ano 2012 que agora comeza?. Din “os entendidos” que a partir do segundo semestre de 2012 a economía podería empezar a crecer pero, nos seis primeiros meses poderíase entrar en recesión. Os que non entendemos nada destes temas, debemos crelo para engulirnos en algo de esperanza.

As medidas adoptadas polo goberno de Rajoy estas últimas semanas do ano confirman o que se estaba predicindo. O problema non era Zapatero. Todo aquilo do que lle acusaban, agora lévano a cabo baseándose nun principio que non é posible rexeitalo “non queda máis remedio”.

Coméntase que estas últimas medidas de forte recorte son debidas a que o déficit que tiña marcado o goberno anterior do 6% foi maior (sobre o 8%), fundamentalmente debido a que as comunidades autónomas non o cumpriron. Pero quen gobernaba ditas comunidades autónomas?. Non goberna ?desde case sempre? o PP en Madrid ou na Comunidade Valenciana?. Dous exemplos claros do “bo goberno”.
E as primeiras medidas claramente “favorecen aos máis necesitados”. Incremento do IRPF, incremento doutros impostos, conxelación do salario mínimo interprofesional (unha auténtica vergoña), conxelación do soldo dos funcionarios, etc. No tema do salario mínimo interprofesional aínda estou esperando a ver o dos 800 euros prometidos por Zapatero.

E segundo coméntase, isto é o principio, porque hai que esperar a que pasen as eleccións en Andalucía (como sempre pensando no ben común dos cidadáns) para que no mes de Marzo preséntense os orzamentos reais. Algún día alguén me terá que explicar o das SICAV e por que os grandes capitais tributan os seus investimentos ao 1%, mentres se conxela o ridículo salario mínimo.

Será tan difícil neste tipo de situacións chegar a acordos xerais e canalizar o barco na súa travesía?. Ben, acaba o ano e hai que ser optimistas. Imos celebrar, nunca mellor dito, que se acaba o 2011 e o máis importante que o 2012 tráianos saúde e ledicia ás nosas familias, porque os cartos xa os gobernan outros.

Ah, para rematar, que os cidadáns teñan a conciencia tranquila. Como xa comentei outras veces, a culpa é dos funcionarios. Non importa os anos que tivemos que pasar preparándonos sen cobrar. Non importa que tivésemos que competir con outra moita xente excelentemente preparada para conseguir o posto. Non importa que tivésemos que andar coa maleta dun lado para outro (ben coa familia ou sós) ata conseguir o posto final. O que importa é que temos un posto fixo?, non facemos nada en todo o día e merecémonos un recorte do soldo e un incremento de horas de traballo. 

Por certo, admítense preguntas e comentarios.

Bo fin de ano e feliz 2012.

Cara a onde imos?

Estámonos achegando ao 20-N e estamos inmersos nunha campaña centrada en quen nos vai a gobernar nos seguintes catro anos. Anos difíciles nos que a crise que estamos padecendo vai ser o protagonista estelar.
Parece que xa hai un gañador. Ata "case nos poderiamos aforrar o custo das eleccións" pois se escribe e comenta que xa está todo decidido. Cales son as propostas para estes catro anos dos dous partidos maioritarios?.
O candidato Alfredo Pérez Rubalcaba leva uns meses debullando unhas medidas que, podendo estar de acordo ou non con elas, polo menos parecen defender o sector público, intentan manter, no posible, as prestacións sociais que se foron gañando nos últimos tempos e marcan un claro pensamento de como abordar estes tempos. Dá un xiro á actual política socialista e sitúase onde nunca debeu saír.
O candidato Mariano Rajoy Brey aínda non debullou o seu programa e de momento, promete seriedade, concordia e un plan económico. O que nos gustaría saber é que consisten ditas promesas para poder votar con coñecemento de causa. De momento só podemos imaxinar a súa liña de traballo no comportamento de todas as Comunidades Autónomas que conseguiron nas últimas eleccións. Comunidades Autónomas que, segundo sinalan distintos indicadores, son a "chave" para a saída desta crise.
E como están traballando para conseguir este obxectivo?. En xeral cunhas restricións fortes que afectan aos alicerces dunha sociedade: educación e sanidade. Unha liña de privatización de ambolos dous sectores. Sectores que deben deseñar as bases da fortaleza económica produtiva e cultural do país (no plano educativo, incluída a tan utilizada I+D+i que logo das eleccións sempre desaparece) e da fortaleza social (no plano da sanidade e prestacións sociais). Parece que os funcionarios temos a culpa de todo e a solución atópase en non cobrar pagas extras ou nun ERE disfrazado. Pero que se ofrece para recuperar o emprego?. Un emprego digno e con futuro porque do resto xa coñecemos as consecuencias.
No caso de Galicia, xa fai tempo o Presidente Feijoo ante unha pregunta sobre a subida do paro comentou que non tiña medios para combatelo. No caso da fusión de ambas caixas galegas en Novacaixagalicia Banco (por que non se chama ao revés, Banco Novacaixagalicia?), todo o que acaba de saír en prensa das prexubilacións e demais é culpa do Banco de España. Os representantes do goberno nas diferentes comisións non se decataron de nada, pero non houbo ningunha dimisión (de momento). Ante a onda de incendios que se están producindo estes días, intervén a Unidade Militar de Urxencias continuamente cos seus medios, mentres que os da Xunta están estacionados porque gran parte do persoal xa ten rescindido os seus contratos ou está de vacacións. Do concurso eólico todo parado. Entón a pregunta é, que medidas tomou este goberno, desde que tomou posesión, en liña co combate da crise?.
Pero somos nós os cidadáns os que temos nas nosas mans que país queremos. Esixamos aos nosos políticos que amosen as súas cartas, que debatan entre eles as súas propostas e, desa forma, exercer o noso dereito de voto con coñecemento de causa.
Reflexionemos e participemos. Estamos ante unhas eleccións que marcarán o devir do país nos próximos anos. É preferible cementar o noso futuro sen présas e sen pausas que volver equivocarnos en quen debe marcar ese futuro (mercados ou sociedade).

Vaia outono

Mañá apróbase no Parlamento Español unha reforma “exprés” da Constitución Española para introducir o criterio de estabilidade orzamentaria. A pregunta que nos facemos os cidadáns é se é necesaria dita reforma.

En primeiro lugar, deberiámonos preguntar, débese reformar a Constitución?.  En xeral, os dirixentes españois son remisos a modificar a Carta Magna. Ata agora só realizouse unha vez con respecto aos tratados internacionais (artigo 96). Con todo, non se debe ter medo a dar este paso. Por suposto, non se pode cambiar cada pouco tempo, pero debe ser un documento dinámico porque a sociedade tamén o é, e cada vez con maior rapidez.

En segundo lugar, debido a ese dinamismo, debe haber reformas “exprés”?. Non, as reformas débense realizar co maior consenso posible e para iso necesítase, na maior parte dos casos, bastante tempo para achegar as diferentes posturas dos partidos que “representan a soberanía popular”.

En terceiro lugar, é necesaria a reforma que se expón?. Na miña opinión, aínda que non teño moita idea de temas de estrutura económica, a resposta é que non. Para realizar unha reforma na Lei Fundamental é necesario explicar á cidadanía o por qué da mesma. Neste caso, ninguén nos explicou o motivo de introducir na Constitución o criterio de estabilidade orzamentaria. Fálase dos mercados, da presión do Banco Central Europeo, de países como Francia ou Alemaña, de evitar o rescate de España, etc. Non o sei, aínda estou a esperar que o Presidente do Goberno nos diga claramente o por qué. Non nos comentaban que o problema da crise que estamos a padecer era debido ao déficit privado e non ao déficit público?.

O que sei, ou polo menos é o que se publica, é que tampouco o debe ter claro o Presidente porque primeiro acorda coa oposición establecer un teito de gasto do 0,35% ou 0,4% do PIB explicitamente e logo ante a presión do seu propio partido (e en particular do próximo candidato do PSOE, Rubalcaba) acórdase que haxa flexibilidade; é dicir, que non apareza ningunha cifra. Entón se non aparece ningunha cifra e o que se pretende é dar unha imaxe de sustentabilidade do déficit aos mercados, Europa, axencias de cualificación, etc; por qué non se aproba a Lei Orgánica directamente sen necesidade desta reforma “exprés”?. Ademais, exponse para o ano 2020, non haberá tempo de reformar a Constitución incluíndo outros temas que levan na “neveira” moito tempo?. 

A resposta podería ser que se aparece na Constitución, os dirixentes políticos están obrigados. Pois non mo creo. Francia incorpora na súa Carta Magna o criterio de estabilidade orzamentaria e Sarkozy acaba de proclamar que de momento é imposible e o país vaise endebedar.  Tal como indica Alejandro Bolaños nun artigo no diario EL PAIS, desde 1980, Francia e Italia, que anuncian a cobertura constitucional da estabilidade orzamentaria, non lograron pechar un exercicio con superávit. Alemaña, desde a reunificación, só logrouno en 2007 e 2008 con Angela Merkel (dirixente que quere estender á zona euro os límites que implantou na constitución alemá).

Na zona euro xa se aprobou un Pacto de Estabilidade no que se establece como límite un déficit do 3% do PIB entre 1997 e 2005 (neste ano refórmase). Aqueles países que non o cumprisen deberían ser penalizados co pago de multas. Francia e Alemaña superaron ese déficit repetidamente, negáronse a realizar os recortes de gasto público que esixía Bruxelas e negáronse a pagar as multas previstas. É dicir, rompeuse o devandito pacto. E agora esíxennos que se cumpra un equilibrio orzamentario. Entón,  que pasará se non se cumpre o criterio de estabilidade que se aprobe?.

Necesítase unha reforma da Constitución, fundamentalmente, porque hai temas transcendentes que están sen pechar:

 A reforma do Senado, que máis que unha cámara parlamentaria parece o espazo para o retiro dos elefantes. É urxente transformar o Senado nunha cámara representativa das Comunidades Autónomas.

A incorporación do nome das devanditas Comunidades Autónomas a Carta Magna.

A incorporación da lei de igualdade á sucesión da Coroa se a maioría do pobo español aínda está a favor dunha monarquía parlamentaria.

E se tamén considerase necesario, o criterio de estabilidade orzamentaria.

Todo iso dentro dun paquete que recupere o consenso da práctica totalidade dos partidos políticos e a través dun referendo para que todos podamos expresar a nosa opinión sobre os devanditos temas. Un referendo para a reforma que se quere levar a cabo non ten sentido.

Por último, a aprobación dun teito de déficit público baseado nunha maioría absoluta tamén é un “perigo” porque pode levarnos a que un partido que obteña dita maioría aprobe un déficit cero que levaría á paralización drástica dos dereitos sociais conseguidos. Se queremos dar imaxe de seriedade comecemos pola eliminación de todos aqueles organismos que engordan a Administración. A eliminación das Deputacións Provinciais que non cumpren os obxectivos para os que foron creadas. 

Unha xestión e inspección eficaz permitiría reducir o malgaste de gasto, a corrupción e os enganos á Facenda Pública, “que somos todos”. Hai pouco no diario EL PAIS publicouse un “ranking” sobre como ve a sociedade aos distintos estamentos. Calquera persoa pode mirar en que posición atópanse os nosos políticos. Por certo, a pesar de todas as críticas que recibe a Universidade (entre outras, a “cantidade de vacacións que temos”, que somos moi teóricos e non preparamos aos nosos alumnos para as necesidades da sociedade, etc) atopámonos no terceiro ou cuarto posto (non recordo).

Ben, a ver que resulta de todo isto. Teño clara unha cousa. Como funcionario de universidade prometo que non participei e non teño ningunha culpa da grave crise na que nos atopamos.

Un saúdo para todos.

Reflexión e reacción

Un ano máis estamos a finalizar a Semana Santa, semana de paixón e reflexión. Posto que o tempo non acompañou para poder realizar algunha excursión e visitar as nosas marabillosas paisaxes galegas, dediquei estes días a ler e escoitar, un pouco, a radio. A conclusión á que cheguei é que este ano “a semana de paixón” durará até o 22 de maio, día no que se celebrarán as eleccións municipais e autonómicas. Unha vez máis, verémonos inmersos nunha loita de bos contra malos sen importar para nada o interese xeral e o estado de crise no que aínda estamos metidos.
Estes días á vista do lido e o ouvido tamén tiven a miña semana de paixón (e sufrimento despois do visto onte no Celta - Ponferradina) e non estou seguro de que a nosa clase política, nestes días tan marcados desde o punto de vista relixioso, reflexionase sobre as actitudes que están a tomar. Quero deixar claro que cando se xeneraliza está a cometerse moitos erros pero simplemente trato de pór encima da mesa un estado de país “quieto”.
A Constitución Española explicita o dereito ao traballo, pero a política débese entender como un servizo público e non unha profesión. Por tanto, calquera mala utilización do devandito servizo público debería levar á dimisión inmediata do posto ocupado.
Indígname cando leo as diferenzas entre imputados, imputados con cargos, con condena recorrida, etc. Indígname que o terrorismo se utilice como arma electoral. Indígname ver a eses personaxes que se autoproclaman representantes dos cidadáns lanzando insidias, verdades a medias, discursos a medida, etc; independentemente do que realmente pensan ou do que dicían uns anos atrás e todo iso sen o menor indicio de vergoña. Indígname que persoas como Camps, Fabra e outros,  non só sexan candidatos senón que mesmo poidan gañar as eleccións con maioría absoluta.
Entón pregúntome, quen é o culpable da devandita situación?. Por suposto que a estrutura política do noso país ten gran parte desta culpa. O bipartidismo e o chamado “voto útil” está a facer moito dano á nosa democracia. Necesítase unha ruptura na dereita para que un único partido non abarque pensamentos de extrema dereita e de centro. En Galiza necesítase outro partido nacionalista, do mesmo xeito que en Cataluña e Euskadi, que represente “un espírito galeguista” que non debe estar representado por un único partido. Necesítase un cambio de lei electoral. Listas abertas para que o cidadán poida elixir os representantes de cada partido. Non é lóxico que nunhas listas pechadas nas que se votan unhas siglas, non unhas persoas (excepto nas candidaturas do Senado), o escano sexa persoal. Non ten sentido. E que o partido baixo cuxas siglas sae elixido o candidato non poida substituír a aquelas persoas que utilizaron a súa posición para actividades que, aínda que nalgúns casos poida que non sexan ilegais, non son éticas nin responden a un servizo público.
Con todo, hai outro aspecto moi importante que nos leva a esta situación. É a falta de reflexión e crítica da cidadanía. Non entendo como nos faladoiros con amigos se explicite exactamente as frases que lanzan as direccións dos partidos sen entender, en moitos casos, o que se está a dicir. Pero non temos personalidade e pensamentos propios?. É certo que neste caso, as persoas de esquerdas son moito máis críticas cos seus. De feito una das bazas do PP é a abstención de moitas persoas que no seu día votaron ao PSOE.  Pero menos entendo que nos faladoiros con representantes políticos, estes fagan o  mesmo. A política neste país é: lanzo unha mensaxe (aínda que non sexa certa), repítoo moitas veces e xa se considera unha verdade absoluta.
Nestes últimos tempos está a mobilizarse a mocidade a través dunha plataforma denominada “Juventud sin futuro”. Quizais chegue cun pouco de atraso. En Portugal a "generaçao à rasca" (xeración en apertos) conseguiu mobilizar a 300.000 persoas. Estes movementos inspirados no libro “Indignados” de Stéphane Hessel, tentan concienciar á sociedade de que é o que está a ocorrer e cara a onde debe ir o futuro. Pero ademais da indignación é necesario a reacción, tal como indícase noutro libro “Reacciona” coordinado por Rosa María Artal.
Esta filosofía debería ser a que movese os alicerces de toda a sociedade, non só os mozos. Iso é o que se nos debe exixir como cidadáns: Reflexión e Reacción.

O Pazo de Meirás

A semana pasada abríronse “ as portas do Pazo de Meirás" ao público.  E póñoo entre comiñas porque entendo que consiste en “deixar en descuberto algo, facendo que aquilo que o oculta apártese ou se separe”. E esta acción parece que non se produciu.
Debo dar o parabén ao anterior goberno bipartito por conseguir a declaración de BIC do Pazo e ao alcalde de Sada polo seu empeño en ofrecer ao público este monumento. Para que todo fose perfecto, só falta que a propietaria do Pazo, a familia Franco, tivese o mesmo respecto cara aos veciños galegos e doasen esta propiedade da que apenas fan uso e que pasou as súas máns como todos coñecemos.
Volvendo ao tema da apertura, o outro día estiven oíndo unha emisión radiofónica onde unha representante do PP no Parlamento Galego eloxiaba os grandes esforzos negociadores do goberno autónomo para a súa apertura tras case catro anos de litixio e o que queda, pois aínda se produciu un novo recurso por parte da familia Franco. Eses grandes esforzos negociadores rematan na apertura do Pazo unhas horas os venres de cada mes. Isto lémbrame aquilo de que os venres non se podía comer carne pero si marisco e uns peixes fermosos. Parece que este día de semán vaise converter en un día de símbolos.
Non vin o Pazo nin creo que o vexa porque a miña conciencia impídeme dar os meus datos persoais a unha empresa de seguridade privada, pagada pola Xunta. A que espera o noso goberno para acabar con esta historia de ciencia ficción?.
De todos os xeitos estiven vendo algunhas fotos en diversos medios de prensa. En primeiro lugar, teño entendido que na visita guiada non se ten en conta os datos relatados no informe da anterior Dirección Xeral de Patrimonio sobre a historia e o estado do Pazo. O guía contratado pola empresa de seguridade só conta coa colaboración da familia Franco e a escasa información que se lle deu. A verdade, para poder ver a colección de cabezas de cervo e outras pezas de caza e o busto do ditador escusaban pasar tanto tempo negociando e abrir o pazo.
Ao meu modo de ver o erro é de principio. Débese lembrar que o pazo foi a vivenda da nosa insigne escritora Emilia Pardo Bazán. Ademais da  súa obra literaria (máis de 500 obras en diversos xéneros literarios) cabe destacar a súa consistente denuncia da desigualdade educativa entre o home e a muller, e o seu propósito de conseguir o nomeamento dunha muller como membro da Real Academia da Lingua (Concepción Arenal, Gertrudis Gómez de Avellaneda). Ela mesma foi rexeita tres veces (1889, 1892 e 1912).  En 1906 chega a presidir a Sección de literatura do Ateneo de Madrid e chega a ser catedrática de Lingua na Universidade Central de Madrid.
O Pazo de Meirás debería abrirse ao público sobre a figura de Emilia Pardo Bazán sinalando tamén, de como pasou a mans do ditador en plena Guerra Civil a través de donativos forzosos e con diñeiro público. Con todo o problema é, onde se atopan os libros da impresionante biblioteca da familia Pardo Bazán?. Só 4000 volumes doáronse ao Estado. Perdeuse o resto da biblioteca no incendio?, como se fixo a restauración despois de devandito incendio?.
Este é o traballo no que se debería centrar a nosa Consellería de Cultura. Conseguir a cesión completa do Pazo, investir no mantemento do mesmo e abrilo completamente ao público centrando a súa actividade na figura de Emilia Pardo Bazán. Pode ser caro, non digo que non. Unha expropiación forzosa podería ser moi costosa, pero pregúntome non é malgastar o mantemento das instalacións do monte Gaiás?. Non se creou unha Cidade da Cultura na que hai que pensar agora con que enchela, no canto de facelo ao revés?.
Sexamos serios e fomentemos de verdade a cultura galega.

Para o meu cuñado Alberto

O venres pasado asistimos a familia a unha cerimonia, no Seminario Maior de Lugo, no que o meu cuñado Alberto recibía os ministerios de lector e acólito. Foi unha cerimonia moi emotiva na que o propio Alberto estivo rodeado da súa familia e dos seus amigos, o que non é pouco.

Con todo, nestas liñas o que quero é render unha pequena homenaxe, pois non me considero capaz de nada mellor, ao meu cuñado Alberto. Unha persoa que foi saltando os diferentes valos que lle puxo a vida cunha gran solvencia, dirixido por un gran equipo de adestradores que foi a súa familia máis directa. Como un gran corredor dos 400m valos, nos momentos máis importantes soubo sortealos e alcanzar a meta. Unha vez alcanzada esa meta propúxose outra sumamente difícil nos tempos que vivimos. Entrar no Seminario, realizar os estudos de Teoloxía e xa se verá onde acaba. Non resulta fácil para unha persoa nova dar ese paso, pois é necesario recoñecer que a Igrexa como entidade non ten unha gran apreciación hoxe en día, e máis aínda na mocidade.

Isto non é máis que un síntoma da súa personalidade. Unha persoa tenaz, intelixente, investigadora e crítica. O  venres pasado xa pasou un valo máis nesa carreira que elixiu realizar. Como lector xa pode ler as escrituras e como acólito xa pode participar no ofertorio e impartir a Comuñón.

De todo iso decateime o venres pasado e aínda que a nosa posición ideolóxica estea bastante separada sempre foi unha persoa coa cal puiden e podo debater os nosos pensamentos nun ambiente de respecto mutuo e de tolerancia. Aspectos nos que Alberto destaca fortemente. Non podo deixar de lembrar como, xustamente, ao acabar a cerimonia xa empezamos a debater sobre a palabra “acólito” que teño que recoñecer que non me gusta nada de nada.

Espero poder seguir debatendo contigo, desde posicións moitas veces antagónicas, da sociedade actual, das diversas actuacións políticas, das diversas actuacións da Igrexa; é dicir, da vida. Sinto moi orgulloso de poder levar a cabo estas charlas contigo e o que me apesara un pouco é non poder facelo máis a miúdo porque nos vemos poucas veces e pouco tempo.

Por certo, a miña curiosidade científica levoume a descubrir que o despacho do bispo se atopa na planta 4ª do Seminario. Non me importaría discutir algún tema contigo na devandita planta. A Institución gañaría un gran dirixente, sen ningún tipo de desconsideración para o actual inquilino.

Unha forte aperta “compañeiro e amigo”.

Que lle pasa aos políticos ao chegar ao poder?

Esta semana tivemos que ler nos medios de comunicación unha noticia que, polo menos deixoume sorprendido. O noso Presidente, Alberto Núñez Feijóo, declara que non ten case competencias para loitar contra o paro.

Entón fágome unha pregunta, que leis estatais modificáronse desde 2008 para entrar nesta situación?. O 15 de novembro dese ano Feijóo criticaba a Touriño afirmando que “Galicia ten os instrumentos para frear a crise que non están a ser empregados con eficacia”. Ou ben, xa elixido presidente, cando prometeu a creación de 43.500 empregos.

Pero non só iso senón que, nos meses anteriores ás eleccións autonómicas do 2009, o goberno bipartito era o responsable de todos os males que afectaban a Galicia. Agora, nestes momentos, o responsable é o Presidente do Goberno de España que, ante a situación de crise na que se haxa inmerso o mundo globalizado, centra todos os seus esforzos en acabar con Galicia cada venres na reunión do Consello de Ministros. Estarei a vivir na Galia e os romanos de Madrid quererán conquistarnos?.

Levo unha tempada facendo unha serie de preguntas. Que pasou con aquela situación tan grave para Galicia que era o Audi de Touriño?. Que pasou con aquela disposición de Feijóo para renovar o comportamento dos políticos do seu partido (tránsfugas, urbanismo irregular, oposicións, etc). Que pasou co concurso eólico (cuestionado por empresas que se presentaron á adxudicación e pola patronal eólica galega?.

A resposta está na propia frase do Presidente “non se empregan os instrumentos con eficacia”. É certo que a crise que estamos a pasar desbordou a todo o mundo (mesmo segundo as últimas novas ao propio FMI) pero o que necesitamos os cidadáns son gobernos fortes, que teñan iniciativas e que non se refuxien no victimismo.

Xa o dicía o Dr. Laurence J. Peter, o ser humano tende a escalar en busca dos seus máis altos niveis de incompetencia e ineptitude. O problema agrávase cando esta escala remata nun nivel que afecta a toda a sociedade.

E neste punto os cidadáns temos un papel moi importante. A sociedade debe ser máis crítica e de maior exixencia cos nosos políticos. Pero non soamente debemos ser críticos co opoñente senón que tamén o debemos ser cos que sentimos máis próximos. Neste punto, hai unha gran diferenza entre o pensamento progresista e o conservador. Nestes momentos a esquerda está a darlle as costas a Rodríguez Zapatero por apartarse das políticas que lle levaron a gañar as eleccións. Pero non ocorre igual ao lado conservador no que o seguidismo se fixo forte e isto non beneficia aos intereses do país.

Volvendo á frase de Feijóo, o goberno bipartito perdeu as eleccións pola súa falta de eficacia e non cumprir as expectativas que gran parte do país puxera nel. Pero boto de menos esa mesma crítica aos actuais gobernantes. Este país non debe caer no victimismo. Ten moita enerxía e músculo. Demostrouno a través dos tempos e debemos apostar pola innovación en lugar da subvención. Esquecernos das conxuras de que todo o mundo está contra nós e actuar como o fan outras Comunidades Autónomas para conseguir o que merecemos. Sr. Presidente vaia a Madrid, a Bruxelas, onde faga falta cun proxecto claro e ben definido do que Galicia se merece e non se encerre en se mesmo.

Que grandes son os nosos líderes políticos cando están na oposición, incluíndo as excepcións que confirman a regra.

Cara a onde vai o Celtiña

Este ano os afeccionados ao Celta estamos de parabén. Pasaron uns anos de sufrimento pero parece que o equipo empeza a cumprir obxectivos.

 Con Eusebio deuse un paso importante como foi o coidado da canteira. El empezou a subir ao primeiro equipo a futbolistas do filial. Se embargo, os resultados non acompañaron o traballo realizado.

 Esta tempada con Paco Herrera no banco o equipo deu un salto cualitativo. Mantendo aos novos futbolistas no primeiro equipo e apontoándoo con futbolistas experimentados como Quique de Lucas, David Rodríguez (de novo de volta a Balaídos) e mesmo as achegas de Joan Tomás conseguiu un grupo que realiza un fútbol brillante.

Non se pode esquecer o traballo infatigable e sen prezo de Bustos que está a realizar unha tempada espléndida, así como a regularidade que mostran López Garay e Catalá. Pero quizais o gran acerto que hai que achacarlle a Paco Herrera (ademais de manter aos dous mellores laterais da división) foi a incorporación ao centro da defensa de J. Vila. Quen ía pensar neste xogador como parella de Catalá?.

Outro aspecto moi interesante deste Celta é o traballo de grupo. Vese un equipo unido que traballa durante todo o partido independentemente do resultado e que, como o día do Barcelona B, sabe que ten que ir a por todas para alcanzar algunha das dúas prazas que dan o ascenso directo.

A loita co Betis e o Raio vai ser moi dura, pero o Celta superaraos. Co traballo de grupo e arroupando a ese "pequeno xenio" que é Roberto Trashorras cuxos pases, en numerosas ocasións, non teñen nada que envexar aos de Xavi ou Iniesta, conseguirase ese ascenso.

Por suposto que non se pode un esquecer do resto da plantilla (Dani Abalo, Michu, Ortega, Iago Aspas, Papadopoulos, Túñez que fixo unha tempada pasada espléndida, os dous Víctor, Yoel,...). Algún deles foron decisivos en varios partidos, o que indica que non é un equipo de 11 senón unha plantilla moi homoxénea.

Gustoume moito a confianza que depositou en tódolos futbolistas Paco Herrera ao non realizar ningunha fichaxe este inverno. A experiencia demostra que salvo moi raras excepcións (Mido) estas fichaxes non dan bos resultados.

Este é o ano do ascenso. E como se escoita en Balaídos, a través de megafonía, HAAAAAAAAAAALAAAA CELTAAAAAAAAAAAAAAAAA

Vémonos en primeira na tempada 2011/2012

A lingua no Senado

Nos últimos días estivo de actualidade a posibilidade de falar no Senado nas linguas propias das comunidades. A maior crítica a esta iniciativa parlamentaria foi o "malgaste económico dos pinganillos", en época de crise, necesarios para entenderse entre os senadores.

Se ese é o problema, non hai problema. O investimento económico desta iniciativa é moito menor que outros investimentos públicos de comunidades autónomas, deputacións ou concellos. O importante é a iniciativa en sí, cuxo xerme é ideolóxico.

O Senado é unha Cámara de representación territorial e que mellor representación que as súas señorías poidan falar na lingua propia dos diversos territorios. Hai que afacerse a utilizar a lingua como ferramenta de integración e non como ferramenta de separación.

É certo que as súas señorías poderían utilizar o castelán como lingua vehicular que entenden todos. Pero o mesmo poderiamos dicir do Parlamento Europeo. Xa que estamos sumidos nunha grave crise, que sexa o inglés a lingua vehicular e que os eurodiputados teñan a obriga de coñecer dita lingua para poder asistir ao devandito Parlamento. Pensándoo ben, se cadra sería unha boa idea. Poderíase evitar algúns regaliños que fan os distintos partidos a persoas polos traballos prestados.

O poder falar na lingua propia é enriquecedor. Permite expresar a través da mesma parte da cultura da nosa terra. E todos os representantes galegos deberían estar orgullosos de poder expresarse na nosa lingua.

Un aplauso para esa iniciativa e só espero que cada vez máis, os nosos representantes utilicen o galego para fortalecelo e mostrar ese cachiño de sonoridade e expresividade que leva consigo.

Bienvenida

Hola a todos:

Estoy comenzando a crear un blog. Poco a poco podréis ver alguna noticia.