De novo ás voltas coa educación

Novamente estes días estamos asistindo a unha nova proposta de lei de Educación no noso país. Como sempre, cada vez que hai un novo goberno ábrese unha nova fiestra de cambio para a educación en España. Ademais nestes momentos cun ministro, o señor Wert, que tal como está a situación actual e como bo gobernante debería tender a man cara a un acordo global en lugar de favorecer a provocación. Pero non vou falar do ministro porque xa o fai todo el.

Do lido estes días gustaríame que se deixase de centrar o tema na inmersión lingüística catalá. Porque, aínda que non é un tema menor, tamén é certo que se está falando dunha lei estatal que afecta a todas as Comunidades Autónomas e hai unhas resolucións xudiciais que, tanto se se están de acordo con elas como non, é necesario respectalas. Nunca se debe utilizar as linguas como armas políticas senón como armas que fornecen a cultura, a historia e o pensamento dos seus falantes.

Debemos fixarnos máis na carga ideolóxica que leva dita lei. É necesario que dunha vez por todas, a educación pública sexa fortalecida polos nosos gobernos e que todos os esforzos únanse para conseguir un ensino público e de calidade. Isto non quita que haxa liberdade para que, quen o desexe, poida facer uso dun ensino privado (ben por temas económicos, de ideoloxía, etc) pero que non estea favorecida polo orzamento ou polas leis do Estado. O obxectivo deste debe ser propiciar un ensino público, gratuíto e de calidade que permita forxar cidadáns que pensen por si mesmos e que estean capacitados para fortalecer o propio Estado. É dicir, que o que inviste o Estado no estudante, este revértao de novo no Estado.

O problema é consensuar o concepto de calidade. Todos os centros escolares deben someterse a avaliación dos seus resultados. O mesmo que os seus profesores. Pero os resultados de devandita avaliación non deben utilizarse para fomentar a discriminación, porque cada un deles ten unha contorna e unhas dificultades diferentes. Ademais, non todos eles parten da mesma liña de saída. Os resultados de devandita avaliación deben favorecer a visualización de todas as virtudes e deficiencias dos mesmos e poder corrixir estas últimas. Pero para iso, é necesario que o Estado teña un orzamento adecuado para levar a cabo todas as medidas necesarias.

En canto á Selectividade, creo que necesita unha modificación. As porcentaxes de aprobados de devanditas probas indican que os estudantes están preparados para acceder aos estudos universitarios. O que ocorre é que a nota de corte está provocando unha indefensión total entre os estudantes que lles leva a matricularse en estudos para os que non están capacitados. Por qué a nota de corte define os estudos que pode facer un alumno?. Alguén avalía a capacidade, a competencia, a aptitude, a actitude e os valores do estudante para uns determinados estudos? É que un estudante que obtén un 9,00 na selectividade non está preparado para ser médico, mestre, etc, mellor que un estudante que obtén un 11,5?. Neste apartado tamén sería moi importante mellorar e apoiar os departamentos de orientación para que realicen a súa función adecuadamente.

É máis importante avaliar os valores mencionados anteriormente que a propia nota numérica e hoxe en día pódese facer facilmente probas que permitan coñecer eses aspectos. Ademais, como ocorre en Alemaña, non todas as probas teñen que ser idénticas en todas as Comunidades Autónomas.

En resumo, todos os partidos políticos representados no Parlamento deben porse de acordo nas bases xerais que permitan desenvolver unha lei válida para moitos anos e que as Comunidades Autónomas adapten as bases particulares ás contornas, sociedade, cultura e lingua que as definen.

Por certo para os que estean lendo esta reflexión e non sexan galegos falantes, estou seguro que non terán problema para entendela.

E para o ministro Wert, se por touro bravo quere indicar que é un home moi robusto e forte, permítame as miñas dúbidas. Se se refire a touro de lida non é o momento de perder o tempo en tourealo. Que conste, que me lin as definicións no dicionario da lingua española da RAE.
 

Orgulloso da cidade e bisbarra de Vigo

Onte, convocada por todos os sindicatos e organizacións sociais e culturais conxuntamente, celebrouse unha manifestación en contra dos recortes aprobados polo Goberno de España.

A pesar de que os principais convocantes eran os sindicatos, cos cales nin estou de acordo coa súa forma de actuación nin coa súa forma de xestión, sentinme moi cómodo en devandita manifestación. A ela acudiron persoas de todo tipo, xunto coas súas familias e iso levanta o orgullo e a resposta de toda a cidade e da bisbarra de Vigo. Na prensa fálase dunha participación de 150.000 persoas segundo os convocantes e 60.000 segundo a policía local. Dá igual, aínda no caso da contas da policía local, é un éxito porque a manifestación central era a de A Coruña. A foto que obtiven demostra a cantidade de xente participante.

  Todo isto é un reflexo da indignación que sofre a cidadanía. Non só polos recortes, que tamén , senón polas formas e a soberbia coa que o goberno de España está levando o asunto. Mentres que en Italia a ministra presentaba as medidas de recorte chorando, aquí en España aprobáronse con aplausos e co xa famoso “que se jodan”. En canto aos funcionarios, este goberno non está “botando encima” á sociedade insistindo en que somos uns privilexiados, cando non é certo. Pero isto sería outro tema a debater. E estaría disposto facelo con quen quixese.

No Pleno de onte, o noso querido Presidente de Goberno debía ter algún tema moi urxente que atender para non asistir ao debate e só chegar á hora da votación. Pregúntome: se tiña asuntos urxentes que atender para que vai votar se lle sobran votos?. E se non tiña que atender asuntos urxentes, como é posible que o responsable de todas as actuacións do goberno escóndase e deixe a papeleta en mans dun ministro?.

Este é o momento no que a clase política debería estar unida e dar unha imaxe de confianza no exterior a aos seus cidadáns. Nembargante, un día despois (12 de Xullo de 2012) de anunciar o Presidente de Goberno os recortes publícase esta Orde Ministerial no BOE:

 

O noso Ministro de Facenda anuncia a subida do IVE porque hai moita xente que non factura o imposto, ao mesmo tempo que está habilitada unha amnistía fiscal, dinos que non hai unha baixada das retribucións, o que hai é un “retraimiento” da paga de decembro que queda postergada á súa inclusión no fondo de pensións. Pero, que é isto?. Tómannos por bobos?.

Por isto e por moito máis, é polo que a sociedade botouse onte á rúa. O que necesita este país é unha verdadeira reforma estrutural. Apostar por unha economía produtiva. Que se fixo por atallar o problema da nosa economía?. Permitir construír de novo en zonas do litoral protexidas?. É esta a reforma estrutural que se quere acometer?. Agora xa non se fala do I+ D + i, que é o que pasou?. É mais, fálase do peche do CSIC en Vigo e Santiago.

Remato con estas preguntas para que as persoas que lean estas liñas reflexionen sobre a clase política que nos goberna? , e sobre ese “mundo descoñecido” que se chama “mercados”. É que alguén dubida que podendo prestar diñeiro ao 7% fágase ao 2%?. Por qué non se ataca desde Europa este problema?.

Se hai outra forma de actuar!!!. Non é certo que as medidas que se toman é porque non hai máis remedio. Se hai outras solucións. Fixémonos nos nosos veciños e ataquemos o problema onde hai que facelo con valentía e apoiados pola maioría da cidadanía. Estou seguro, que nestes momentos, a representación parlamentaria non reflicte as inquietudes da sociedade. Moitos sentímonos enganados.

Unha aperta para todos os cidadáns e gozar do verán, que en Setembro comeza unha nova historia a escribir no noso país.

Carta ao Ministro de Educación, Cultura e Deporte José Ignacio Wert

O pasado mércores e xusto logo da convocatoria de folga en case toda España, os reitores das diferentes Universidades españolas fixeron un plante ante o ministro e non asistiron á reunión do Consello de Universidades, ao impedir o ministerio incluír na orde do día o debate sobre o decreto lei de recortes en educación.

O ministro, ante esta situación, manifesta a súa infinita sorpresa e di estar aberto ao diálogo e non á negociación. Que mo explique, porque non o entendo. De que serve abrir un diálogo sobre un tema se non se está disposto a negociar nada. Ademais, destaca que os decretos lei apróbaos o Goberno e os avalía o Parlamento.

Esta última afirmación é totalmente certa, pero nos momentos de crise que estamos atravesando e ante a obriga de modificar a estrutura dos estudos universitarios para homologala ao chamado Espazo Europeo para a Educación Superior (EEES), máis coñecido como Bolonia, creo que é necesario chegar a un consenso entre todos para que esta “revolución” no sistema universitario non nos aboque a un auténtico fracaso. Dixo o Presidente de Goberno, Mariano Rajoy, na sesión de investidura “La mayoría es un instrumento excelente para ejecutar las decisiones, pero no es forzosamente el mejor para diseñarlas. Incluso una mayoría tan generosa como la que se nos ha otorgado, se queda muy corta en una tarea que exige el compromiso de toda la Nación y en la que cada español ha de sentirse involucrado. Porque han de ser los españoles, y no el Gobierno, los motores del cambio, los protagonistas de la reforma, los agentes de la recuperación".

Sr. Wert diferencie entre goberno e gobernanza. Gobernanza é a forma de interacción das administracións públicas co mercado e as organizacións privadas ou da denominada sociedade civil , que non obedecen a unha subordinación xerárquica, senón a unha integración no que se denominou redes de interacción público-privado-civil ao longo do eixo local/global. Nos últimos anos os gobernos nacionais pasaron, de ser a referencia central da organización política, a ser unha dos seus compoñentes. Por iso, cando o ministro pregúntase se os reitores están á altura da situación actual debería incluírse el mesmo. Principalmente hai unha gran diferenza, os reitores son elixidos democraticamente nas súas comunidades universitarias por sufraxio universal mentres que un ministro é nomeado polo Presidente de Goberno. Que problema hai con consultar coa comunidade educativa os recortes en educación?. 

Non me cabe dúbida de que o Sr. Wert é unha persoa brillante e enxeñosa (oíno moitas veces no programa de Carles Francino, na SER), pero moitas veces ese enxeño tradúcese en soberbia e provocación. E nestes momentos o que menos necesita este país é un ministro provocador que, a conciencia ou non, mente en diversas intervencións. Estannos intentando convencer que os recortes que realiza o goberno de Mariano Rajoy fanse porque non hai máis remedio, non hai outra saída. Pois menten, se hai outra saída e se hai outras formas de atallar a crise. O que ocorre é que baixo o paraugas da crise hai unha ideoloxía clara. Xa o intentou o Sr. Aznar coa súa reforma laboral que non puido levar a cabo posto que non tiña o paraugas da crise. Xa non lle poden botar máis a culpa a Zapatero, xa non máis. Acusábanlle de improvisación, e agora?. El defendíase co problema global, de toda Europa, e agora?. 

Nos recortes que se aplican á universidade hai medidas que non se van a poder aplicar e ata quen redactou o decreto non ten moi claro os conceptos dos novos créditos ECTS. O que lle faltaba ás Universidades é que nestes momentos de cambio queden inmersas nun proceso de incerteza que provoque un incremento de ineficiencia. É este o momento de subir as taxas universitarias e diminuír as bolsas?. É este o momento dunha redución drástica dos orzamentos en I+D+i?. Se o Estado é capaz de investir 23.500 millóns de euros a fondo perdido para rescatar unha entidade financieira privada (segundo o presidente de Bankia, as axudas que vai recibir non hai que devolvelas) non é capaz de manter os dereitos sociais adquiridos logo de tantos esforzos en educación?.

Sr. José Ignacio Wert, decenas de Universidades (entre as que se atopa a miña, Universidade de Vigo) aprobaron por asentimento nos seus respectivos Consellos de Goberno (algunhas en Claustro) un comunicado en contra do real decreto lei. Estes gobernos universitarios son de diferente cor política polo que non lle pode botar a culpa a Zapatero. 

Non será conveniente reflexionar por qué vai en sentido contrario ao do resto dos condutores?. Por qué é o ministro peor valorado do goberno?.

Segundo lin na prensa parece que intenta reconstruír o diálogo cos reitores. Fágao e se é necesario modificar o real decreto, modifíquese, por qué non?. Fágase.

Siga o discurso do seu Presidente na sesión de investidura, “La España del futuro dependerá de nuestro sistema educativo. No podemos permitirnos el lujo de replantear el modelo de nuestra educación al compás de cada cambio de gobierno. Por lo tanto, buscaremos el más amplio consenso para abordar los cambios que requiere la situación actual”.

Aínda que só sexa por unha vez, fagan o que prometen. Como di o cidadán, a educación non é un gasto é un investimento.

Día das Letras Galegas

Fai tempo que non escribo no blog. A cantidade de traballo no que me acho inmerso non me permite dedicar o tempo que quixese a reflexionar neste espazo.

Con todo, non podo deixar pasar este día sen escribir unhas verbas como unha pequena homenaxe, dun galego máis, á nosa lingua.

Debido a que nestes momentos a defensa da nosa lingua é atacada desde diversos sectores, é o momento de unirnos a esta homenaxe. Que non nos queiran dividir entre a defensa do galego como localismo e a do inglés como globalización. Ambas son importantes.

A lingua é cultura, a cultura permite ao cidadán ter un razoamento crítico e utilizar este razoamento crítico é o que fai que un país desenvólvase, teña personalidade propia e non se deixe levar por ideoloxías que defenden o pensamento único.

Desde a miña pequena achega, unha defensa desta lingua tan fermosa, viva e ponte de comunicación entre diversas pero semellantes culturas.

Homenaxe a miña madriña

A pesar de non poder estar presente fisicamente, non podo deixar de pasar este gran día sen participar nesta homenaxe.

Recoñecen o mérito ao traballo a Maruja, do Café Lago, pero para min é "a miña madriña". Cando estou escribindo estas verbas penso: que vou dicir que non saiba todo o pobo de Silleda.

Recoñecen o mérito a unha muller traballadora que en todo momento quixo estar ao pé do seu negocio, do Café. Pero para min non é que quixese estar no Café, senón era estar detrás do mostrador. Porque a miña madriña estaba no "mostrador" non no "Café". Teño moitos recordos porque na miña infancia pasei moitas horas en Silleda, pero hai imaxes que non se esquecen.

Cando entraba na cociña e sobre a mesa había unha montaña de café moído e un montonciño de chicoria e con moita paciencia "a miña madriña" mesturaba e mesturaba ambas as cheas.

Máis tarde, esa mesa da cociña encheuse de patacas fritidas que se facían para poder ofrecer de aperitivo aos clientes e que eu aproveitaba para coller un puñado desde o primeiro momento que chegaba ao Café.

E que dicir desas tardes de inverno que logo de estar ao frío vendo o partido de fútbol do Silleda (onde xogaban Nito e Alfonso) tiñamos que darnos présa para axudar no Café, que se enchía de xente para tomar o chocolate con churros.

E sempre cun sorriso. Nunca che vin un mal xesto cos clientes. E sobre todo, esa amabilidade que sempre lle ofreciches a todas as persoas que entraban pola porta.

Tampouco podo deixar pasar este día para reivindicar todas as homenaxes que se ofrecen á muller traballadora. Nos últimos anos conseguíronse moitos dereitos e espero que coa desculpa desta crise que se está padecendo, non se aproveite para retornar a tempos pasados.
Un forte abrazo do teu afillado que nunca che esquecerá.