GALICIA COMO MOTOR DO PRESENTE?

Levamos bastante tempo escoitando desde o goberno de Galicia que a nosa comunidade está á cabeza da recuperación económica de España.

Teño moitas dúbidas sobre esta afirmación moi utilizada polo Presidente Feijóo. Pero de todos os xeitos, tampouco sería un gran logro conseguir este reto a base de que, case a metade dos traballadores galegos non gañasen nin mil euros ao mes o ano pasado, que sexamos a segunda comunidade con maior recorte de soldos entre 2011 e 2013 e polo menos, no que ás Universidades refírese, este recorte fágase en base dos méritos dos traballadores.

Aos profesores das universidades galegas recoñécesenos, por parte da Xunta de Galicia, uns complementos autonómicos polo noso labor docente, investigador, de xestión e de excelencia curricular. Desde o ano 2013, vemos recortado eses complementos. Resulta curioso que un profesor universitario ao que se lle recoñecen méritos de excelencia curricular docente e investigadora recórteselle o soldo e ao que non os ten (como non se lle pode recortar) téñaos que asumir a Universidade. Todo iso, unido ao momento de cambio das titulacións que ha de ter que realizarse “a custo cero”, co profesorado acreditado pero sen opción a optar á praza para a que se acreditou, etc, etc, etc.

Deixemos de falar de que hai que apostar polo I+D+ I e decididamente apostemos por ela. Pero non a base da voluntariedade de todos os traballadores, que tamén, senón a base de prestixiar e recoñecer a quen aposta por iso. Pasemos aos feitos. Agora hai unha boa oportunidade para coñecer si as verbas teñen contido. Esa oportunidade chámase plan de financiamento 2015-2020. Que se vexa reflectivo o Horizonte 2020.

Caen raios en todos os sectores pero en particular, en Sanidade e en Educación (alicerce do noso futuro como país) os meus parabéns a todos os traballadores que, malia todos os obstáculos, son capaces de manter dous alicerces vitais da nosa sociedade.

A reforma electoral

Parece que o PP galego está moi interesado en modificar a lei electoral a poucos meses dunha convocatoria de eleccións municipais. Acabo de ler unhas declaracións do viceportavoz popular Román Rodríguez no diario El Pais Galicia, que non teñen desperdicio.

Sinala que a elección directa dos alcaldes frearía “coalicións populistas” que crean grandes problemas na xestión municipal. Quizais considere que unha boa xestión sexa a política de goberno de Baltar. Efectivamente, o é, de política populista e segundo teño entendido pertencía ao PP. Aínda que agora parece que non.

Que se entende por elección directa de alcalde?. Que sexa alcalde a persoa que aparece en primeiro lugar, dunha lista pechada, dentro das siglas dun partido?. Vaise a elixir o alcalde de forma unipersoal?. Estou a favor dunha modificación da lei electoral, pero na procura do consenso entre todos os partidos e fora de datas pretas a convocatorias electorais

Pero quero seguir coas declaracións de Román Rodríguez.  Di, que o PP está lexitimado para aprobar unilateralmente unha nova lei porque o avalan 11 millóns de votos. ¡Perigo!. Recordemos a historia. Porque sobre a base do aval de moitos votos fixéronse grandes atrocidades. Pero estas declaracións reflicten o pensamento do PP. Teño o referendo dos cidadáns e polo tanto, aproveito para cambiar as leis á miña medida, porque as enquisas dinme que xa non teño ese apoio electoral. Si tan seguro está o PP, que a cidadanía apóialle que convoque un referendo cos cambios que ten previsto e que fale o cidadán.

Pero o viceportavoz, nesas declaracións, novamente volve expresar a verdadeira razón do cambio en Galicia. Abel Caballero non sería alcalde de Vigo, xa que non foi o máis votado e chegou ao cargo tras un pacto co BNG. Aí está a verdadeira razón. Doe que certas cidades galegas estean gobernadas polo PSOE e polo BNG. Pero como o viceportavoz é unha persoa demócrata, debe darse conta que o PSOE e o BNG foron votados polos cidadáns e polo tanto están "avalados" para chegar aos consensos que consideren oportunos. Ou os votos aos diferentes partidos non avalan da mesma forma?.

O que fai falta neste país é “sentidiño”.

Sobre a lei do aborto

Desde que o ministro Gallardón propuxo ao goberno un novo anteproxecto de lei sobre o aborto e foi aprobado en Consello de Ministros, converteuse nun polémico proxecto nos diferentes ámbitos da sociedade.

A primeira reflexión a realizar é a toma en consideración do Estado dos dereitos individuais dos seus cidadáns. Ás veces escoito que o aborto non debe utilizarse con imposicións baseadas en principios persoais ou individuais. Nestes últimos tempos, segundo conveña, estase a falar da Carta Magna como texto inviolable. Pois esa Carta Magna no seu artigo 10 fai fincapé na dignidade da persoa, os dereitos inviolables que lle son inherentes e o libre desenvolvemento da personalidade como fundamentos da orde política e da paz social. Como debe ser. O Estado ten a obriga de garantir os dereitos individuais dos seus cidadáns como persoas. Pois é o que somos, persoas.

Hai na sociedade unha verdadeira inquietude en modificar a actual lei ou pola contra, dita lei forma parte natural da convivencia na nosa sociedade?. Parece claro que a sociedade, nunha ampla maioría, non se manifesta por un cambio de lei. Si, maniféstase noutros ámbitos como a educación ou a sanidade. E é curioso comprobar como se defende que hai unha maioría silenciosa que apoia os cambios que se están realizando nestes ámbitos e non se utiliza o mesmo argumento para comprobar que unha maioría silenciosa non está preocupada coa actual lei e polo tanto, non é necesario xerar unha división social. Hai datos que confirman que dende que se aprobou esta lei diminuíu o número de abortos e por outra banda, dentro da comunidade médica non hai ningún informe científico que considere que necesita ser modificada. Non desviemos a atención cidadá do que realmente importa nestes momentos.

O primeiro dato curioso do novo anteproxecto xa é o título. Anteproxecto para a protección da vida do concibido e dos dereitos da muller embarazada. Búscase conxugar o dereito á maternidade da muller e o dereito do “non nado”. Que é un “non nado”?. Hai unha carga ideolóxica considerable nesta referencia, porque desde o punto de vista científico, como se define este termo?. E, como se conxugan ambos dereitos?. O da muller embarazada téñoo claro, ela mesma. Pero e o do “non nado”?. Quen decide que quere nacer, por exemplo, cunha malformación?. Un médico, un xuíz,…?. Sexamos serios.

Non coñezo ningunha muller que non defenda a vida. Por suposto. Pero é a muller embarazada quen debe decidir. E esa decisión non a vai tomar a treo, claro que non. Si decide abortar será porque a situación así o demanda. A lei do aborto non obriga a ningunha muller. A que queira ser nai pódeo ser. Non pechemos o dereito á que, polas circunstancias nas que se atopa, considera que non é o momento.

Pero imaxinemos que quen defende o anteproxecto teña razón. Non sería preciso, primeiro, que o Estado definise todas as coberturas necesarias para poder axudar á nai a coidar e protexer ao “nado”?. Pois xustamente está ocorrendo o contrario. Acabouse coa lei de dependencia e non se aseguran os dereitos laborais e de conciliación das mulleres. E todo baixo o paraugas dunha crise que a maioría da sociedade non xeramos.

Sei que quedan máis aspectos no tinteiro. Pero este espazo pretende ser aberto e de mellora por parte dos lectores. Por favor, non retrocedamos no tempo. Para unha vez que somos pioneiros e varios países do chamado “primeiro mundo” fíxanse no noso modelo, os nosos gobernantes dan un xiro de 180 graos e volvémonos a poñer por detrás de devanditos países. Pois, mira, a min gústame mirar de esguello ao resto dos países sempre pero, en particular, cando se fala de dereitos sociais.